Oordelen

Een oordeel is een goed-of afkeurende uitspraak die als juist beoordeelt wordt. Het is een bijzondere nare eigenschap om iedereen waarmee we in contact komen,  onmiddellijk te beoordelen en vaak meteen te veroordelen. Dit is natuurlijk een veilige strategie, maar het sluit je af van een echte ontmoeting met de ander. Dit oordelen zit zo diep in onze genen dat we het ook op onszelf toepassen. We gaan onszelf ook kritisch beoordelen, in ons verlangen door anderen gewaardeerd en geaccepteerd te worden.  Maar je begeeft je daarmee op een gevaarlijk terrein. Omdat je jezelf gaat vergelijken met het quasi-gedrag van anderen. Want vergelijken met het onechte gedrag van anderen leidt uiteindelijk tot zelfvervreemding.  En zelfvervreemding betekent onbekend zijn met je eigen wezen als totaliteit, dat denken en voelen  van elkaar gescheiden zijn. Diep in je eigen wezen doordringen vereist een onvoorwaardelijke aanvaarding van wie je zelf bent. Als je jezelf niet meer veroordeelt, wordt de noodzaak om anderen te veroordelen ook minder. Helaas kun je je oordelende geest nooit helemaal uitzetten. Dat is ook niet  de bedoeling want dan ga je je anders voordoen dan je bent. Maar wees je bewust dat je voortdurend met een oordeel klaar staat en dat je daarmee de plank volledig mis kunt slaan. Wanneer iets achteraf wordt beoordeelt als goed of slecht heeft dat geen enkele betekenis meer, hooguit geeft het de richting aan die het een volgende keer ook zou moeten gaan. Dan heb je er al een etiket opgeplakt, dan heb je de stroom van het leven al ingedamd tot een vaststaand beeld dat je op de werkelijkheid projecteert. Dan heeft het ík' zich ontfermt over de weg  die je zou kunnen leiden naar het 'niet ik'