Het eerste wat ik doe als ik s'morgens de krant open sla, is het lezen
van de overlijdens-advertenties. Dat is misschien een ziekelijke
gewoonte, maar ik kan het niet laten. Ik ga daarbij op een bepaalde
manier te werk. Doorgaans kijk ik eerst of ik de overledene op een of
andere manier gekend hebt. Vervolgens hoe oud of jong die persoon was en
wie hij achtergelaten heeft. Wanneer de overledene zelf nog jong is,
laat hij over het algemeen een jonge partner en jonge kinderen achter.
En dat vindt ik dan bijzonder tragisch. Niet zo zeer voor degenen die
achterblijven, maar meer voor de dode zelf. Het vreemde van het geval
is, dat ik namelijk diep medelijden heb met de overledene, in plaats
van met de overlevenden. Maar het meest afwijkende van mijn gedrag
vindt ik echter dat ik absoluut geen medelijden heb met mezelf, als
iemand is overleden. Want die overleden persoon brengt uiteindelijk de
boodschap van mijn eigen naderende dood. Vandaag staat zijn
overlijdensadvertentie in de krant. Morgen of overmorgen staat die van
mij er in. Net zoals ik nu zijn advertentie lees en medelijden met hem
heb, zo zullen andere mensen mijn overlijdensadvertentie lezen en
medelijden met mij hebben En het vervelende daarvan vindt ik dat ik die
mensen niet eens kan bedanken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten