Levensenergie

Levensenergie of levenskracht is niet alleen een energie die door ons lichaam stroomt en ons inspiratie, kracht en vitaliteit geeft. Levensenergie vinden we ook bij alle natuurlijk leven, want zonder energie is er geen beweging en dus geen leven mogelijk, het is onze levensbron. Als de energie uit die bron vrij kan stromen zijn we volledig aanwezig en daarmee in contact met onze eigen aard, met onze unieke eigenheid. Het is geen manier om iets of iemand anders te worden, het is gewoon het mee stromen met onze eigen energie. We kennen dan geen angst en onzekerheid en weten precies wat we wel en niet willen. Het is een scheppingskracht die ons het vermogen geeft om ons leven te leven in overeenstemming met die we in wezen zijn. Wij denken, voelen, handelen en maken keuzes in harmonie met onze eigen oorspronkelijkheid. Vanuit onze eigen aard is er ook een natuurlijke interesse in de buitenwereld. Want de eigenschap van onze levensenergie is sociaal en contact-zoekend. We zien dat ook bij planten, de wortels voeden zich in hun eigen grond, terwijl de bladeren contact zoeken met de zon. Nog een ander aardig voorbeeld van de beweging van levensenergie is het volgende: Wanneer je dit artikeltje interessant vindt, dan beweegt jouw levensenergie daar naar toe. Je neemt de informatie in je op, verwerkt het, waarna de kennis die eerst buiten je was nu een deel van jou is geworden. Een emotie bestaat ook uit energie. Het woord emotie betekent letterlijk beweging. Dus wat mij betreft zijn emoties niets anders dan energie- in beweging. Wanneer we ons angstig, verdrietig of blij voelen is dat niet anders dan het waarnemen van energie-in beweging. Net zoals een rivier stroomt zo beweegt emotionele energie zich ook als een voortdurende stromende aanwezigheid in ons leven. Het uiteindelijke resultaat van elke willekeurige energie-in beweging hangt af van wat wij in feite met die energie doen. Wat voor innerlijke houding we daar tegenover aannemen. Accepteren we de energie-in beweging en stromen we er in mee, of stappen we weer in ons oude patroon van onderdrukken?