Innerlijke stabiliteit

 

Een van de belangrijkste dingen in het leven is een zekere  'innerlijke stabiliteit' te vinden. Om tot deze stabiliteit te komen moeten we  ontvankelijk  zijn voor een innerlijke stilte. Ontvankelijk omdat deze stilte niet het gevolg is van inspanning. Zij komt vanzelf als we ons voor het leven openstellen. Deze stilte  is ook niet louter een kalme geest waar geen  gedachten en gevoelens zijn. Integendeel het is een ruimte waarbinnen al onze ervaringen vanzelf kunnen plaatsvinden. Dit is een ander soort stilte als wij kennen. Bij stilte denken we meteen aan de afwezigheid van lawaai of aan een stille geest zonder gedachten. Maar dat is een betrekkelijke stilte. Ik bedoel de stilte die ontstaat als we al onze ervaringen die zowel in als buiten ons gebeuren verwelkomen. Dit is volkomen nieuw voor ons. We hebben altijd geleerd om in strijd te zijn met wat er is. We denken nog steeds dat we vrede en vrijheid kunnen vinden door onze innerlijke of uiterlijke omgeving te veranderen. Maar het is waanzin om je voortdurend te verzetten tegen wat er is en te denken dat het anders zou moeten zijn. Verzet en strijd brengt ons alleen maar dieper in juist datgene  waaraan we proberen te ontsnappen. Op die manier blijf je tegen het leven vechten.

Levensenergie

 

Is ziekte, veroudering en de dood onontkoombaar? Natuurkundigen hebben ontdekt dat het kwantum en magische universum  het vermogen heeft om ziekte, veroudering en de dood uit te bannen. En wij maken deel uit van dat universum. Wij zijn alleen geconditioneerd door duizenden jaren rechtlijnig denken. Ons denken kan zich geen onbegrensd, beweeglijk, tijdloos en veranderlijk universum voorstellen. Ons verstand kan zich geen voorstelling maken van een  zuiver energetisch universum dat zich manifesteert via zijn van nature eigen. intelligentie. Deze energie is echter niet gebonden aan ons denken. Daarom weten we helaas nog weinig van deze energie. Maar als deze energie zich kan vermengen met onze lichaamscellen kan dit wel eens een nieuwe stap in de evolutie worden. Maar voor alsnog is het onontkoombaar dat ik op weg ben naar het einde, elke dag elk uur, elke minuut, elke seconde. Ik hoor het als het  tikken van de klok, het gaat maar door. Niet één seconde kan ik dit proces ophouden. Alsof ik in een rijdende trein zit waar ik niet meer uit kan stappen. De trein dendert maar door. Een onweerstaanbare macht dwingt me voorwaarts. Maar waar leidt dit allemaal naar toe? Wat is het doel hiervan? Vernietiging? Vervulling? Gaat de trein rechtstreeks naar het eindstation, de dood? Of is er een tunnel, een doorgang? Waarheen dan? Is het de poort naar wie ik in wezen ben? Is het een in vervulling gaan van wat in beginsel reeds aanwezig is?

Aanwezig zijn

Aanwezigheid en voelen hebben dezelfde kwaliteiten.  Ze spelen zich beiden af in het huidige moment. Je kunt een gevoel net zo min oproepen, als dat je aanwezigheid kunt oproepen.  Er is ook geen doel of een bedoeling, aan zowel een gevoel als aan aanwezigheid.  Dus kun je aanwezigheid gelijk stellen aan voelen. Wat aanwezigheid betreft telt niet wát  je doet, maar hóe je het doet. Als bij een spel het winnen belangrijker is dan het spel op zich, is het niet langer spel, maar presteren. Helaas wordt er in onze huidige maatschappij steeds meer de nadruk gelegd op prestatie. Dit heeft een nadelig effect op aanwezig zijn. Ook de spontane en willekeurige bewegingen en uitingen, die bij Reichiaans ademwerk ontstaan, horen tot het gebied van aanwezig zijn. We zijn daarbij direct in contact met onze levenskracht. Die voelen we niet in onze weloverwogen en bedachte bewegingen. Spontane reacties kunnen niet met de denkgeest teweeg gebracht worden. Wanneer je  spontaan reageert op een bepaald gevoel, zeg je niet: ‘ik’ deed het’. Want op dat moment bestaat er geen ‘ik’. Maar dan zeg je: ‘er kwam vreugde in me op’, ‘of er kwam angst omhoog.’ Deze twee uitspraken geven weer, dat er een kracht is die onafhankelijk van de denkgeest, die gevoelens in iemand teweeg kan brengen. Alle emotionele ervaringen hebben die kwaliteit. We worden er door ‘bewogen’. Het laat ons voelen dat we leven, omdat we ons realiseren dat we volledig aanwezig zijn.